Ο Νίκολα Τέσλα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς φυσικούς της ιστορίας αν και στην εποχή του τον θεωρούσαν "τρελό επιστήμονα". Όμως σήμερα θεωρείται από τους μελετητές ως ο "άγιος προστάτης του σύγχρονου ηλεκτρισμού".
Γεννήθηκε το 1853 στην Κροατία που τότε άνηκε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Η οικογένειά του ήταν μια οικογένεια κληρικών, οι οποίοι δεν εκτίμησαν πλήρως τις ικανότητές του λόγω του χαμού του μεγαλύτερου αδερφού του, Ντάνε. Το 1863 μετακόμισαν σε άλλη πόλη όπου οι καθηγητές του τον παρότρυναν να μελετήσει τον ηλεκτρομαγνητισμό, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τις επιθυμίες του πατέρα του, ο οποίος ήθελε ο γιος του να γίνει κληρικός. Μάλιστα, από τον φόβο του ότι ο Νίκολα δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τον ώθησε στα βουνά. Τελικά, του εξασφάλισε υποτροφία για την Ανώτατη Πολυτεχνική Σχολή του Γκρατς.
Στη σχολή, ο Τέσλα άρχισε να ασχολείται με την ανάπτυξη ενός κινητήρα με χρήση εναλλασσόμενου ρεύματος. Ο πατέρας του φοβούμενος για την υγεία του, του πρότεινε να γυρίσει πίσω στην πόλη του στο τέλος του πρώτου έτους, κάτι που προκάλεσε ρήξη στην σχέση τους. Τελικά μετά από κάποια ατυχή γεγονότα έχασε την υποτροφία και μετακόμισε στη σημερινή Σλοβενία όπου εργάστηκε ως μηχανικός. Αφότου πέθανε ο πατέρας του πήγε στο πανεπιστήμιο της Πράγας αλλά δεν αποφοίτησε για οικονομικούς λόγους και έτσι μετακόμισε στη Βουδαπέστη.
Εκεί, εργάστηκε στο τηλεφωνικό κέντρο της πόλης και τελειοποίησε τηλεφωνικό ενισχυτή αν και δεν καταχωρήθηκε ως ευρεσιτεχνία. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του στην Βουδαπέστη αντιμετώπισε και έναν σοβαρό νευρικό κλονισμό που ευτυχώς ξεπέρασε με την βοήθεια ενός στενού συνεργάτη και φίλου του. Όταν πουλήθηκε το τηλεφωνικό κέντρο ο Τέσλα προσλήφθηκε στην ηλεκτρική εταιρεία Έντισον όπου και εμβάθυνε τις γνώσεις του και την εμπειρία του γύρω από τις γεννήτριες και τους κινητήρες και ξεχώρισε ανάμεσα στους συναδέλφους του. Αυτό όμως δεν βοήθησε στο να πάρει χρηματοδότηση για την εφεύρεσή του.
Το 1884 πήγε στην Νέα Υόρκη όπου συνάντησε τον Έντισον και του ανατέθηκε και η πρώτη του δουλειά. Εντυπωσίασε τον Έντισον και κέρδισε την εμπιστοσύνη του αν και δεν είχαν θερμή σχέση μιας και ήταν εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Είχαν διαφωνίες ακόμα και στο αντικείμενο εργασίας τους και τελικά ο Τέσλα παραιτήθηκε.
Πολλές από αυτές βοήθησαν να ανακαλυφθούν πράγματα που χρησιμοποιούμε σήμερα όπως οι υπολογιστές ενώ άλλες βρίσκονται σε διαδικασία αποκρυπτογράφησης.
Τελικά, όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, ο Τέσλα αναγνωρίστηκε ως εφευρέτης πολύ μετά τον θάνατό του και έγινε γνωστός για την εισφορά του σε διάφορους κλάδους στα τέλη του 19ου και αρχές 20ου αιώνα. Δυστυχώς όσο ζούσε δεν είχε την στήριξη και την αναγνώριση που του άξιζε και έτσι δεν μπόρεσε να προσφέρει όσα πραγματικά μπορούσε.
Γεννήθηκε το 1853 στην Κροατία που τότε άνηκε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Η οικογένειά του ήταν μια οικογένεια κληρικών, οι οποίοι δεν εκτίμησαν πλήρως τις ικανότητές του λόγω του χαμού του μεγαλύτερου αδερφού του, Ντάνε. Το 1863 μετακόμισαν σε άλλη πόλη όπου οι καθηγητές του τον παρότρυναν να μελετήσει τον ηλεκτρομαγνητισμό, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τις επιθυμίες του πατέρα του, ο οποίος ήθελε ο γιος του να γίνει κληρικός. Μάλιστα, από τον φόβο του ότι ο Νίκολα δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τον ώθησε στα βουνά. Τελικά, του εξασφάλισε υποτροφία για την Ανώτατη Πολυτεχνική Σχολή του Γκρατς.
Στη σχολή, ο Τέσλα άρχισε να ασχολείται με την ανάπτυξη ενός κινητήρα με χρήση εναλλασσόμενου ρεύματος. Ο πατέρας του φοβούμενος για την υγεία του, του πρότεινε να γυρίσει πίσω στην πόλη του στο τέλος του πρώτου έτους, κάτι που προκάλεσε ρήξη στην σχέση τους. Τελικά μετά από κάποια ατυχή γεγονότα έχασε την υποτροφία και μετακόμισε στη σημερινή Σλοβενία όπου εργάστηκε ως μηχανικός. Αφότου πέθανε ο πατέρας του πήγε στο πανεπιστήμιο της Πράγας αλλά δεν αποφοίτησε για οικονομικούς λόγους και έτσι μετακόμισε στη Βουδαπέστη.
Εκεί, εργάστηκε στο τηλεφωνικό κέντρο της πόλης και τελειοποίησε τηλεφωνικό ενισχυτή αν και δεν καταχωρήθηκε ως ευρεσιτεχνία. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του στην Βουδαπέστη αντιμετώπισε και έναν σοβαρό νευρικό κλονισμό που ευτυχώς ξεπέρασε με την βοήθεια ενός στενού συνεργάτη και φίλου του. Όταν πουλήθηκε το τηλεφωνικό κέντρο ο Τέσλα προσλήφθηκε στην ηλεκτρική εταιρεία Έντισον όπου και εμβάθυνε τις γνώσεις του και την εμπειρία του γύρω από τις γεννήτριες και τους κινητήρες και ξεχώρισε ανάμεσα στους συναδέλφους του. Αυτό όμως δεν βοήθησε στο να πάρει χρηματοδότηση για την εφεύρεσή του.
Το 1884 πήγε στην Νέα Υόρκη όπου συνάντησε τον Έντισον και του ανατέθηκε και η πρώτη του δουλειά. Εντυπωσίασε τον Έντισον και κέρδισε την εμπιστοσύνη του αν και δεν είχαν θερμή σχέση μιας και ήταν εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Είχαν διαφωνίες ακόμα και στο αντικείμενο εργασίας τους και τελικά ο Τέσλα παραιτήθηκε.
Το 1887 βρήκε χρηματοδότη και καταχώρησε ως πατέντα μια από τις εφευρέσεις του. Ο Έντισον βλέποντας την εξέλιξη του Τέσλα άρχισε να τον δυσφημεί, ειδικά μετά την επιτυχία που είχε δίνοντας στις φυλακές Σινγκ-Σινγκ το σχέδιο κατασκευής και λειτουργίας της ηλεκτρικής καρέκλας.
Στη συνέχεια άρχισε να δίνει διαλέξεις και να αγωνίζεται για να αποδείξει ότι η εκπομπή και λήψη ραδιοκυμάτων ήταν δική του ιδέα και όχι του Μαρκόνι, όπου και δικαιώθηκε το 1943 και αναγνωρίστηκε ως εφευρέτης το 1955 μετά θάνατον. Όμως η φήμη του εκτοξεύτηκε το 1895 που βοήθησε στην ανακάλυψη των ακτίνων Χ αλλά και λόγω της εκκεντρικότητάς του και των περίεργων θεωριών του για τη εποχή εκείνη. Ως το 1910, με την διακοπή της χρηματοδότησης και την εμφάνιση και άλλων επιστημόνων, παραγκωνίσθηκε αν και από το 1915 ως το 1917 κέρδισε διάφορες διακρίσεις αλλά έχασε το Νόμπελ φυσικής από τον Έντισον.
Το 1937 το κράτος της Γιουγκοσλαβίας τον έβγαλε σε ισόβια σύνταξη λόγω ενός σοβαρού ατυχήματος αν και η υγεία του είχε κλονιστεί από τα 30 του. Ο θάνατος τον βρήκε το 1943, ενώ προσπαθούσε να ανακαλύψει ένα όπλο που θα βοηθούσε την χώρα του ενάντια στους Γερμανούς, αφήνοντας στον χώρο της επιστήμης πολλές εφευρέσεις.
Πολλές από αυτές βοήθησαν να ανακαλυφθούν πράγματα που χρησιμοποιούμε σήμερα όπως οι υπολογιστές ενώ άλλες βρίσκονται σε διαδικασία αποκρυπτογράφησης.
Τελικά, όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, ο Τέσλα αναγνωρίστηκε ως εφευρέτης πολύ μετά τον θάνατό του και έγινε γνωστός για την εισφορά του σε διάφορους κλάδους στα τέλη του 19ου και αρχές 20ου αιώνα. Δυστυχώς όσο ζούσε δεν είχε την στήριξη και την αναγνώριση που του άξιζε και έτσι δεν μπόρεσε να προσφέρει όσα πραγματικά μπορούσε.
